Thomas.

Het is zondag 3 juli 2016. Ik zit weer thuis in mijn eigen stoel en blader in de 'Jacobsstaf ' ,  het maandblad van het genootschap van St. Jacob.  Mijn oog valt op een opschrift van een artikel;  "Wat heeft de camino met u gedaan en heeft de reis uw leven veranderd? .  Al snel kom ik tot de conclusie dat ik hierop geen afdoende antwoord heb.     Wel weet ik dat er een einde is gekomen aan het 3 weken lang ondergaan van ervaringen op allerlei fronten.  Natuurlijk zijn er genoeg zaken om te vertellen.  Alleen al het feit dat ik alsnog een stuk van een vroegere (geschrapte)  droom heb kunnen waarmaken.   Maar ook het feit  dat ik dit met een VRIEND ( ik schrijf dit bewust met hoofdletters )  heb mogen doen.   Het genieten van de natuur die overweldigend en verrassend is.  Maar ook was ik soms bang en boos op deze natuur omdat de afdalingen soms lang en gevaarlijk waren, de bergen eindeloos hoog en de zon heel heet.  Het ontmoeten van zoveel mensen van allerlei pluimage en (verre) landen.  Leven uit de rugzak, zorgen dat je bed klaar is,   de dagelijkse wasjes doen.  De hoogtepunten zoals het aankomen op het plein van de Kathedraal in Santiago en in elkaars armen vallen.  Ook het aankomen bij de 0.00 km paal in Finisterre.  Dat had voor zowel Willem als mij veel impact.  Nu vanuit mijn gerieflijke stoel is het haast niet mogelijk om dit soort beelden te bedenken zonder het mee gemaakt te hebben.  Je kunt allerlei artikelen en reisverhalen  lezen maar eenieder moet het uiteindelijk letterlijk aan de lijve voelen wat het betekend om de camino te lopen.     Na Finisterre zijn wij met de terugweg begonnen.  Na enkele honderden kilometers zijn wij in Lastres beland.  Een heel pittoresk schippersdorpje direct aan de kust dat letterlijk tegen de bergwand is op gebouwd.  Wij hebben ons een hotel veroorloofd.  Dus vandaag geen slaapzak en morgen niet zoeken naar een ontbijt.  Ook daar hebben wij weer kunnen ervaren dat er op een vraag in Spanje,  veel antwoorden zijn.  Wij hoopten op een stempel van de havenmeester in onze credencial.  Antwoorden:  Vandaag niet want het is de feestdag van Sant Bernard' , of ""Nee dat is in een ander gebouw daar verderop (tegen de bergwand)  ''  ,of "Nee er is geen havenmeester" enzovoort.   Dus de andere ochtend zonder stempel door naar Frankrijk.  Daar gaan wij een tussenstop maken bij de broer van Willem in de buurt van Bergerac.   Daar aangekomen heb ik het Franse leven van het dorp Maurens mogen meemaken.   Toch wat anders dan Maasbracht maar het heeft zeker zijn charme.  Op zaterdagochtend zaten wij voor 6 uur in de auto met meer dan 900 km voor de boeg.  Ook hier laat Willem weer zien dat je op hem kunt rekenen als een rots in de branding en de vele kilometers zijn in betrekkelijk korte tijd veilig afgelegd.   En dan thuis,  in de stoel de vraag:  en wat deed de camino met jou?  Nogmaals het antwoord op deze vraag heb ik niet.  In de 3 weken ben ik zeker niet veranderd.  Er was geen 'opdracht' die afgewerkt moest worden.  Wel had ik naast mijn rugzak met de noodzakelijke zaken ook een rugzak met 70 jaar levenservaring.  Wat er in deze rugzak zit heb ik wel een voor een in de hand genomen en bekeken wat het nog betekent en wat er nog aan 'kleeft'.  Daar waren deze 3 weken een goede tijd voor.  De les die ik weer geleerd heb is dat er grenzen zijn,  maar dat grenzen,  zowel mentaal als fysiek verlegd kunnen worden.  Maar ook dat er door mijn gezondheid beperkingen zijn die serieus zijn en niet te omzeilen of te verloochenen zijn.   Tjsa,  de camino is ook wel eens een beetje hard. Maar ik denk dat ik de zelfde Thom ben  gebleven met een gigantische brok extra ervaring en een heleboel mooie verhalen voor iedereen die ze wil horen.     Ik wens jullie allemaal een BON CAMINO op jullie verdere levenspad.